De nieuwsbrief van Jan - #63 - Die kleine - Die ouwe - Klaar - Mijn wereld - Briefje - 99 - Toetje - Klantenservice - Byebye
Die kleine
Hij ademt nog. Ik controleer zijn hartslag en merk dat er weinig van over is. De anderen kijken toe terwijl ik zijn leven probeer te redden, al heb ik geen idee hoe. Er stroomt bloed uit zijn schedel, een meter verderop ligt een honkbalknuppel.
‘Wat is hier in vredesnaam gebeurd?’ vraag ik.
Niemand reageert.
Ik herhaal mijn vraag, nu schreeuwend.
‘Doet dat er nog toe?’ vraagt Daniël. ‘We moeten hem redden.’
‘Ja, natuurlijk.’
Ik weet niet of ik daarmee doel op het feit dat het er toe doet wat er gebeurd is of op het feit dat we hem moeten redden. Waarschijnlijk op allebei, dus fluister ik bemoedigende woorden in zijn oor, zeg iets over een ambulance, dat hij nog even moet volhouden, maar allebei weten we dat dat weinig meer zal uithalen. Ik kijk naar mijn vrienden en zij kijken naar mij. Bij binnenkomst had ik al gezien dat Sarah en Eva hadden gehuild en dat doen ze nu weer. Hun blikken zijn nog wanhopiger dan die van het troosteloze restje mens dat ik nu in mijn armen heb. Hij wordt rustiger en zijn greep verslapt. Ik snap niks van de situatie, weet niet hoe dit heeft kunnen gebeuren en wat ik kan doen om de boel nog te redden.
‘Houd vol,’ fluister ik. ‘Ik ben bij je. Houd vol.’
Twee minuten later is hij overleden.
Zo begint 'De Buitenstaanders', de nieuwe thriller die Bob Dijkgraaf onder het pseudoniem Erik van der Linden schreef én zelf uitgaf. Kopen is niet verplicht. Wel supersympathiek, want die kleine is de beste schrijver in onze familie.
Die ouwe
Erica: ‘Als ik nu dood zou gaan, heb ik een mooi leven gehad. Ik geef mijn leven op een schaal van 1 tot 10 wel een 8.’
Martien: ‘Daar zou ik voor jou ook aan denken, een 8. Maar voor mezelf geen 8. Ik ga toch voor een 6 of 7. Een zesenhalf.’
Erica: ‘Hè? Hoezo?’
Martien: ‘Nou, ik had dat toch liever niet meegemaakt, met die man in dat Eilat. Dan was mijn leven heel anders verlopen.’
Zo begint 'Martien', de biografie van Martien Meiland die ik onder mijn eigen naam schreef én samen met Erica Renkema zelf uitgaf. Kopen is niet verplicht. Wel supersympathiek, want mijn deel van de opbrengst gaat naar mevrouw Dijkgraaf als ik een keer onverhoopt tegen de verkeerde oploop. Plus: Bob Dijkgraaf vindt het een uiterst vermakelijk boek - en da's mijn grootste criticaster.
Klaar!
Zo, dan hebben we het pluggen gehad. Want jij bent natuurlijk allang vaste of losse donateur van de BV Dijkgraaf. Toch? Tóch? Nou, ja, whatever. Dan moet je het zelf maar weten ook.
Mijn wereld
Dit is normaal mijn wereld:
En dit is morgen mijn wereld:
Ik heb best zin in zaterdag :-)
Populairste Briefje van Jan
Blijkbaar hebben mijn lezers net zo hun buik vol van de omhooggevallen schoolmeester als ik. Want het briefje aan Hugo de Jonge was met afstand het populairst, de afgelopen week.
Populairste 99 woorden
Bij de 99 woorden-stukjes ging de eerste prijs naar de familie Akyol.
Populairste Toetje van Jan
Toetje van Jan met de meeste likes: Voebal.
Toetje van Jan met de meeste dislikes: Voebal.
Dát is de bedoeling, liever een 9 of een 2 dan een 7'tje.
Klantenservice
Ik heb twee afwijkingen. Nou ja, die ik met je wil delen. De eerste: ik ben gek op vulpennen. De tweede: en op notitieblokken (en andere dingen van papier).
Dus toen mijn eerste Full Focus Planner binnenkwam (het is te druk tegenwoordig), baalde ik dat er een deukje in de kaft zat.
"Wat kostte-ie", vroeg mevrouw Dijkgraaf.
"Iets van 45 dollar. Exclusief verzendkosten", antwoordde ik.
"Dan zou ik toch ff een mailtje sturen."
"Echt?"
"Ja, tuurlijk. Amerikanen zijn heel goed in klantenservice."
Twee foto's verder kwam er een nieuwe Full Focus Planner de grote plas over. Voor 3,06 euro aan importkosten...
Ik moet het systeem nog in gebruik nemen (voor de eerste letters moet ik altijd een drempel over), maar ik ben nu al fan. Daar kunnen we in Nederland veel van leren. Want het was natuurlijk best een beetje mierenneuken van me.
In my defence: in mijn volle notitieblokken zit ook geen deukje.
Byebye
Mevrouw Dijkgraaf is verliefd geworden op een zwangere alpaca. En om daarvoor ruimte te creëren, neemt ze zonder ook maar een traantje te laten afscheid van het multiculturele gezelschap (een bruine, twee witte en twee zwarte Ouessantjes) dat ooit de grasmaaier verving.
Ik heb het nog uit haar hoofd proberen te praten, maar als zij zegt iets "te overwegen", heeft ze het al geregeld.
Dus doei, kutschapen!