Klaar mee - Druk mee - Vrolijke noten - Grote noten - Demons - Longread - en... Loen! -
Klaar mee
Lieve schatten, ik ga jullie niet meer lastig vallen met de Stem Ze Weg-campagne.
Hij is faliekant mislukt. De bedoeling was om VVD, CDA, D66 en ChristenUnie (de coalitie) plús GroenLinks (de Klimaatsekte) in de Eerste Kamer onder de 38 zetels te houden en het lijken er 40 te zijn geworden.
Veel tijd in gestopt, veel geld in gestopt, maar gefaald.
Alleen als zich voor 1 mei veel vrijwilligers melden en genoeg donaties binnenkomen, overweeg ik nog één laatste vrijwilligersklusje te 'coördineren'. Kort en krachtig.
Ben je dat gezeik wel zat, dan weet je dus wat je te doen staat: niks.
Wat je wel moet doen...
Eindelijk eens lid worden van The Post Offline!
Nu D66 blijft doorregeren, gaat de censuurheks (a.k.a. de Jokvrouw) samen met Brussel bloedfanatiek door met het (laten) kaltstellen van websites en individuen en dus het inperken van de Vrijheid van Meningsuiting (VvMU) en de Vrijheid van Meningsvorming (VvMV).
Het papieren verzetskrantje The Post Offline strijdt daartegen. En aangezien het vullen, bedrukken en verspreiden van papier reteduur is, kunnen we nooit genoeg lezers hebben.
Omdat Forum voor Democratie 12 zetels haalde in de Eerste Kamer, krijg je (alleen deze week) 12 procent korting met de code 'Annabel'.
En dan nu wat vrolijke noten
Of zoals we in mijn Panorama-tijd zeiden...
Bier
Chips
En lekkere wijven
Ja, wij waren ons er eentje bij Panorama - als we een biertje (of zes) hadden gedronken.
De demonisering van de jongeheer Baudet (1)
Deze is wel grappig, een 'Facebook-event' van een zure sloot.
De demonisering van de jongeheer Baudet (2)
En deze is full Fortuyn revisited, een haatzaaicitaat van een NPO-fossiel.
Longread! Gewoon omdat het kan
“Oh nee, niet weer, hè!”
Mevrouw Dijkgraaf staat, zo zegt ze, altijd achter alle beslissingen die ik neem.
Maar soms even niet.
“Ik ga naar een medium”, had ik verteld.
“Nee, hè! Je gelooft toch niet in die onzin? Ga je naar zo’n mens, besluit je opeens te stoppen met dit, je helemaal te gaan richten op dat, geld te stoppen in zus en wil je verhuizen naar zo. Alleen maar omdat zo’n vrouw je door slimme vragen te stellen ontfutselt welke antwoorden je graag wilt horen en die vervolgens geeft. We willen allemaal wel vijf dagen minder werken per week, ons helemaal richten op ons geestelijk welzijn, van een tientje cryptocurrencytroep tien miljoen maken en wonen waar de zon altijd schijnt. Hou toch op, man! Allemaal lariekoek wat zo’n mens je vertelt.”
“Het is voor werk.”
“Ja, dat zei je vorige keer ook. Weet je nog, toen in...”
Hier moet ik je even bijpraten, lezer.
Een jaar of twintig geleden stond en zat ik in een zaal in Nieuwegein op het podium bij Rasti Rostelli. Tot die avond kende mevrouw Dijkgraaf mij als iemand die (bijna) net zo nuchter was als zij zelf.
Dat imago, waar zij zo van hield, verloor ik in één klap toen ik thuis kwam.
Ik had gedrumd, vertelde ik haar. Terwijl ik zo a-ritmisch ben, dat ik zelfs op mijn eigen bruiloft weigerde te dansen.
Op het podium. Terwijl ik liever ergens achterin tegen de muur sta.
Voor een volle zaal. Terwijl ik een hekel heb aan mensenmassa’s.
Ik had elektrische schokken gevoeld. Terwijl ik op een houten stoel zat.
Ik had een vrouw op de voorste rij naakt gezien. Terwijl ze aangekleed was.
Ik had gezegd dat er wel een paar pondjes bij haar af kon. Terwijl ik de hoffelijkheid zelve ben.
En ik had, zo beweerde ik, nooit van mijn leven gerookt. Terwijl ik die middag nog een pakje Drum met vloeitjes had gekocht. Voor mezelf, want zij rookte Camel filter.
Mevrouw Dijkgraaf keek mij die avond lachend aan.
”Je neemt me in de maling.”
“Nee, echt waar. Ik was onder hypnose.”
“Hoe weet je het dan?”
“Van twee collega’s die mee waren. Er zijn zelfs foto’s van.”
“Hou op met me, hoor. Biertje?”
“Lekker.”
“Haal ik! Gooi jij dan even de asbak leeg?”
“Graag, want het stinkt hier als de hel.”
De volgende dag stak ik er -helaas- gewoon weer een op. Alsof ik nooit bij Rasti Rostelli op het podium had gestaan. Maar de schrik bij mevrouw Dijkgraaf zat er desondanks vanaf dat moment goed in. Ze sloot niet langer uit dat ik in zeven sloten tegelijk kon lopen.
“En waar ga je nu naartoe dan?”
“Medium Mireille.”
“Is die eng?”
“Weet ik veel. Mij boeit vooral de output. Moet ik ergens mee stoppen? Moet ik me op iets heel anders gaan richten? Moet ik in bepaalde dingen geld stoppen? Gaan we nog verhui...”
“Ho! Ik ga niet verhuizen!”
“Geintje, schat. Ik wil alleen proberen te begrijpen, als nog altijd nuchtere man, waarom dat soort vrouwen zo’n aantrekkingskracht hebben op het zwakke geslacht. Waarom jouw soort er intrapt, zeg maar. Waarom er dames bellen naar Astro TV. Waarom Paravisie bestaat. En of die voorspellingen ook een beetje kloppen natuurlijk.”
“Ik hou je toch niet tegen, geloof ik. Ik hoor het wel.”
Blij dat mevrouw Dijkgraaf ook achter deze beslissing staat, reis ik af naar Medium Mireille, die ergens in het Westland haar telefoonlijnenbedrijf Puur Medium runt en face to face consults geeft.
Volgt nu een zin die ik altijd al een keer heb willen opschrijven, omdat ie me herinnert aan de tijd dat ik als puber nog de achterkanten van de krantenpagina’s las op zoek naar spannende ‘content’. Komt ie:
Mireille ontvangt thuis.
Terzake!
Wie is Medium Mireille?
‘Medium Mireille’ heet in het echt Mireille van Rijn. Een struise Westlandse, die als kind al ‘dingen voelde’. “Ik weet niet beter of ik wist en hoorde dingen. Toen ik 19 was, had ik een bloemenzaak en daar gebeurden allemaal rare dingen. Een deur die opeens open en dicht ging terwijl er niemand binnen kwam. Gedaanten zien in de winkel die leeg was. Ik had geen idee wat er met me aan de hand was. Tot ik een keer Astro TV of zo’n soort programma zag. Ik ging bellen en dacht al snel: dat kan ik beter. Lang verhaal kort: ik deed een screening en werd meteen aangenomen. Na twee maanden heb ik in 2008 mijn eigen lijn opgezet, de Spirituele Poort van Mireille Weet Meer. Die heb ik verkocht aan de eerste eigenaar van Astro TV en in 2014 heb ik mijn huidige lijn opgezet, Puur Medium.”
Nu zijn er letterlijk honderden van die 0900-lijnen waarop eenzame huisvrouwen financieel leeglopen. Hoe onderscheid je het kaf van het koren? “Veel heeft te maken met integriteit”, zegt Mireille. “Je moet bewijzen dat je goed bent doordat je bij een reading dingen aan mensen vertelt die je echt niet kunt weten. En als ik hoor dat er in ‘mijn wereld’ mensen rondlopen die voor 1000 euro je huis ‘schoonmaken’ omdat er geesten rondwaren die zorgen dat de inwoners bezeten worden, dan weet je het zeker: dat is fraude. Daar moet je niet intrappen, dat is pure flauwekul.”
Resultaten uit het verleden bieden geen garanties voor de toekomst. Toch wil ik voor ik bij Mireille op de spreekwoordelijke sofa plaatsneem even weten met welke voorspellingen zij zelf bijvoorbeeld in de roos schoot. “De vliegramp in 2014 heb ik voorspeld. Al was er dat jaar naast de MH17 nog één. Dat Matthijs van Nieuwkerk het rustiger aan zou gaan doen. De winnaar van ‘Wie is de Mol’ had ik een paar keer goed, terwijl ik er nooit naar kijk. Dat het contact tussen Hazes en zijn moeder zou worden hersteld. Die ene met die bril, die bekende, dat die weg zou gaan bij 3FM, hoe heet ie...”
“Giel Beelen. Maar je daalt nu wel erg af in het slechtere amusement. Nog iets belangrijkers?”
“Dat die kunstwerken die gestolen waren, van Van Gogh geloof ik, zouden worden teruggevonden. En ik voorspelde de krantenkop: ‘Bloedbad in Istanbul’, die letterlijk tien dagen na mijn voorspelling in het Algemeen Dagblad stond. Ja, ik weet wel dat ik dit kan, maar als je zo’n kop dan in de krant ziet staan, moet je toch even slikken. ‘Shiiiiiit man!’ denk je dan. Alleen aan sport moet ik me niet wagen. Dat kan ik gewoon niet. Ik heb er geen feeling mee, ik krijg geen connectie. Wat ik wel kan met sporters: foto’s readen.”
Ha, fijn.
Een bruggetje.
Ik pak een foto van een vijfjarig jochie uit mijn portemonnee. Gezellig bloempotkapsel. Rode trui. Spontane lach. Ukelele in de handen. Echt een scheetje. Ik gooi het fotootje voor haar op tafel.
“Zeg het maar.”
“Dat ben jij als kind?”
“Een goede waarzegger hoeft dat toch niet te vragen?”
Ik wilde antwoorden, maar ik kreeg vragen. “Was jij altijd met van alles en nog wat bezig in je hoofd?” “Kon je je even heel intensief in iets verdiepen en dan opeens heel scherp in iets anders opgaan?” “Werd je moeder weleens gek van je omdat ze je niet kon bijhouden?” “Klopt dat?” “Was je het lievelingetje van je moeder?”
Ik besluit haar te onderbreken. “Aha, dus de truc is dat je gokt en doorgaat op mijn reactie.”
Onverstoorbaar: “Ik krijg 80 en 88 door. Is je moeder nog onder ons? Hoe oud was ze toen ze is overleden? 80?” Bingo.
En zo volgen er op basis van die jeugdfoto nog wat rake constateringen. “Was je moeder de regelaar thuis?” “Kon je moeder weleens mopperen op je vader?” “Hadden je vader en moeder heel verschillende karakters?” “Was je vader ook heel rationeel? Ik zie allemaal cijfers, hokjes, verbindingen, strategieën.” “Had je vader net als jij heel snel overzicht? Een helikopterview wil ik het niet noemen, want dit ging veel verder.” “Leerde je van hem hoe dingen echt werkten in het leven?”
Net als ik denk: klopt allemaal, maar klopt dat niet voor alle vaders uit die tijd, gooit ze er weer een getal in.
“14! Wist jij toen je 14 was al precies welke kant jij op wilde met je leven? Had je toen je plan al gemaakt?”
Even later: “32! Wat is er met 32?”
Ik raak nu toch een tikkie onder de indruk. Want van mijn veertiende tot de dag van vandaag voel ik me letterlijk 32 jaar. Zeker in mijn tienerjaren was dat niet bepaald fijn, omdat ik me er ook naar gedroeg. Ik sportte obsessief (niet verder vertellen: badminton), werd politiek actief (niet verder vertellen: PvdA) en besteedde mijn zaterdagavonden anders dan mijn leeftijdgenoten (niet verder vertellen: thuis, voor de buis) – en werd bijvoorbeeld maar één keer in mijn hele jeugd dronken, omdat ik controleverlies gênant vond. Korte versie: ik was als tiener een ouwe lul.
Vanaf mijn 32ste was het daarentegen weer heerlijk dat ik mijn hele leven al 32 ben (en hoop te blijven). Ten opzichte van leeftijdgenoten word ik namelijk elk jaar een jaartje jonger. En aangezien ik weiger te dansen, nooit te veel drink en een tweede leg sneuer dan sneu vind (en gewoon nog met de eerste en laatste mevrouw Dijkgraaf ben), wordt het nergens pathetisch.
Toch knap dan Mireille juist dat getal ‘ziet’. Of gokt, daar wil ik van af wezen.
Enfin, tijd voor het volgende onderdeel van de ‘heksentest’: kaartleggen met de methode van Mile Lenormand.
Dan zie ik Mireille voor ze de kaarten pakt iets wegleggen. Een steen die ze blijkbaar al die tijd bij het ‘readen’ vast had gehad. Ik zou als journalist geen knip voor mijn neus waard zijn als ik niet zo vragen: “Hé, hé, wat is dat met die steen?” Dus ik vraag: “Hé, hé, wat is dat met die steen?”
“Lumerisch zaadkristal”, luidt het antwoord.
Maar dan weet je nog niks. Dus ik vraag door. “Waar dient die voor?”
“Alles is energie. Hier zit een bepaalde energie in. Als ik de steen vasthoud, merk ik dat ik makkelijker kan kijken. Misschien is het alleen het gevoel, maar ik kan helderder en dieper kijken en makkelijker sluiers openmaken bij mensen als ik de steen vast heb. Het werkt voor mij.”
Zolang ik er niet extra voor hoef te betalen, net als voor ‘klein materieel’ bij de grote beurt van de auto, vind ik het best.
Die kaarten dus.
Genoemd naar Marie Anne Adelaïde (Mile) Lenormand. Deze Française blijkt als kind al over paranormale gaven te beschikken. Na de dood van haar vader, een welgestelde lakenhandelaar, leert ze in Parijs ook kaartleggen. Haar ster stijgt tot grote hoogte als ze aan de echtgenote van een jonge officier voorspelt dat haar man ooit de troon zal bestijgen. Zijn naam: Napoleon Bonaparte. Die consulteerde haar later als hij belangrijke beslissingen moest nemen. In 1843 overleed ze, maar dankzij de kaarten die wereldwijd, ook in het Westland, door mediums worden gebruikt, leeft haar naam voort.
“Ik leg drie setjes van drie kaarten breed en vier hoog, maar ieder heeft zijn eigen systeem”, legt Mireille uit. “Eigenlijk leg je een boek neer, in de vorm van plaatjes. Al die plaatjes betekenen individueel wat, vaak meerdere dingen, maar de combinaties betekenen ook weer wat.”
Mij duizelt het dan al.
En dan moet het ‘lezen’ nog beginnen.
Opeens ben ik weer in Nieuwegein, bij Rasti Rostelli.
Ergens in de verte hoor ik een vrouw praten.
Alles onder controle.” “Zaken afgesloten.” “Zoekend geweest.” “Medisch geen omstandigheden.” “Connectie met iemand, karmisch voorbestemd.” “Je bent heel intuïtief.” “Iemand probeert van je te stelen, misschien letterlijk je geld, misschien je energie.” “Er gaat iets spelen, ellende, want ik zie muizen en een vos, maar jij lost het op.” “Je gaat uitpakken met iets groots.” “Er wordt je een mooie project aangeboden.” “Financieel en in huiselijk geluk zie ik voorspoed.” “Je hebt een stevige verbinding met jezelf.” “Niet zonder slag of stoot, maar je pakt je geluk.” “Je gaat heel blij worden.” “Er staat een sterke vrouw naa...”
Ik schrik wakker!
“Ja, onwijs bedankt, Mireille. Maar ik moest van mevrouw Dijkgraaf nog iets vragen. Ze zei: ‘Als die Mireille toch de toekomst kan voorspellen, vraag dan eens hoe oud je wordt. Dan zijn we eindelijk van dat hypochondrische gezeik van je af’. En je weet hoe het zit met een sterke vrouw: die accepteert geen ‘nee’. Dus: hoe lang heb ik nog?”
Voor het eerst weigert Mireille.
“Dat doet een medium niet! Wij hebben een beller gehad die vroeg: ‘Wanneer gaat mijn man dood?’ Zelfs als ik het doorkrijg, ga ik het niet zeggen. Die vrouw vindt haar man niet meer leuk en wil weten wanneer ze de erfenis krijgt. Nou, daar werk ik echt niet aan mee.”
Als ik later die avond thuis kom, vraagt mevrouw Dijkgraaf hoe het was.
“Ik heb een sterke vrouw...”
Ze lacht.
“...we worden rijk...”
Ze lacht.
“...en ik word minstens 88.”