Volkert is gewaarschuwd - de winkel is dicht - en een gouden tip: Nieuwsbrief #22
Cadeautje! Het e-book 'Bres'
Oudere lezers kennen 'm als die Haagse hooligan uit het VARA-programma Het Lagerhuis of als coach van Rens Vrolijk (Rens Wie?) in De sterkste man van Nederland.
Jongere lezers kennen 'm als het met voorkeurstemmen gekozen Haagse PVV-raadslid dat zijn zetel -hoe galant- afstond aan de beste vriendin van de fractievoorzitster.
Ik ken 'm als... mijn broekzak. Want ik schreef in 2014 voor uitgeverij Voetbal International zijn biografie: 'Bres' en bracht daarvoor dagenlang tussen schaterlachend en hoofdschuddend in Huize Bres door.
En vandaag kunnen jullie 'Bres' gratis downloaden als e-book.
Waarom?
Omdat Volkert van der Graaf gisteren wéér wat afknabbelde van het geloof van menig Nederland in de rechtsstaat. En over die Volkert van der Graaf zei Henk Bres in zijn biografie iets héél interessants. Namelijk:
"Ik lig 's avonds in bed weleens naar mijn Corretje te kijken als ze ligt te slapen. En dan denk ik: als ik jou straks niet meer heb, dan heb ik niemand meer. Ik ben niet iemand voor de kroeg, voor de sociale contacten. Ik zou nergens heen gaan, ik zou vereenzamen. En ik weet zeker: nergens krijg ik eten zoals bij mijn Corretje, nergens krijg ik zo'n lekker bakkie latte als bij mijn Corretje. Wat moet ik hier dan nog? Ik weet vrij zeker dat het van mij dan niet meer hoeft.
En als dan de keuze is tussen in een rusthuis wachten tot ik mol ben of in de bajes, dan weet ik het wel. Dan wil ik de wereld van een paar verschrikkelijke klootzakken af helpen. Ik denk dan aan Sytze van der V., Aad van den Berg, Benno L., Marthijn Uittenbogaard en natuurlijk Volkert van der Graaf. Dat soort gasten verdienen in mijn ogen de dood.
Het is misschien niet goed om eigen rechter te spelen, maar ze hebben kinderen misbruikt, ze hebben de toekomstige minister president omgebracht, ze kosten de maatschappij ontzettend veel geld. Ik wil dan graag voor mijn dood nog iets terug doen voor de maatschappij.
En ik krijg er zelf nog een betere ouwe dag door ook. Want ik denk dat ik dan een held ben van een hoop bewakers en andere gedetineerden in de bajes, omdat iedereen het prima vindt als die parasieten zijn opgeruimd. 'Is dat Henk Bres, die Volkert koud heeft gemaakt? Geef die even wat extra Chinees!' Heb ik nou een verknipte geest? Volgens mij niet, hoor. Ik vind mezelf niet raar. Ik vind mezelf normaal. Meen ik serieus."
Alles lezen? Download dan het gratis e-book!
Geen nieuws over The Post Offline?
Jawel!
Nummer 2 gaat 6 juni naar de vormgever, 11 juni naar de drukker en ligt op 23 juni op de mat bij de leden. Discreet verpakt. Nog geen lid? Slome!
En oh ja, op 23 juni gaat ook de besloten website live. Vanmiddag vergadering daarover met B. Paternotte.
Geen handel?
Klopt.
Koop niet mijn werkboek 'Schrijf je boek in 10 dagen' met 30 euro korting!
Koop vooral niet mijn mannenreddingsboei 'Wake-up call voor mannen' voor slechts een tientje!
Koop zeker niet een van de laatste 21 exemplaren van het luisterboek 'Bres' op creditcard-USB!
Gewoon, lekker opppotten die doekoe.
Als het geld toch echt in je zak brandt en er uit móet, help dan de betere schrijver in ons huis, Bob Dijkgraaf, ff van zijn laatste exemplaren van 'Ons Feyenoord' af. Hij houdt seizoensuitverkoop.
Wijze les van een kleine kale man
Moet ik 'm echt uitleggen?
Oké, voor de vrouwen dan:
Er is, qua werk, weinig prettiger dan wanneer je negen van de tien dagen kunt zeggen dat je werk je hobby is. Dat het aangenaam toeven is op je werkvloer, dat je er elke ochtend met veel plezier naar toe gaat en dat de tijd vliegt, omdat je het nu eenmaal geen seconde als een hinderlijke onderbreking van je echte leven beschouwt. Sterker: dat je er energie van krijgt, het je humeur verbeterd en je er zondagmiddag eigenlijk al weer zin in hebt (en dat ligt dan niet aan het thuisfront). Gefeliciteerd!
Bij al jouw vrolijkheid moet je echter één ding nooit uit het oog verliezen: je relatie met je werkgever is geen huwelijk of zelfs warme vriendschap. Nee, het is een zakelijke deal. Jij krijgt primaire, secundaire en desnoods ook tertiaire arbeidsvoorwaarden (geld, een OV Jaarkaart eerste klas, een Mac Book een iPhone en desnoods ook nog een werkplek) en in ruil daarvoor geef je – in alle netheid – je lichaam en geest voor een aantal uren per maand in bruikleen.
Het allergrootste verschil tussen een huwelijk en een werkrelatie is de gewenste einddatum. Huwelijkspartners beloven elkaar (in principe, want beloftes breken schijnt iets menselijks te zijn) trouw tot in de dood, in voor- en tegenspoed. Werkgevers en werknemers beloven elkaar tegenwoordig trouw voor drie keer een jaar en misschien daarna voor onbepaalde tijd, maar wel altijd met een opzegtermijn van pakweg een maand. Wie tussen die twee afspraken geen verschil ziet is eh... een vrouw.
Oeps! Privacy. AVR. GDPR of zoiets. Shit.
Privacyreglement
Artikel 1: ik heb je e-mailadres.
Artikel 2: wil je dat niet, schrijf je dan uit.
Artikel 3: Snif.
En anders tot volgende week!